Pacjentów do leczenia w programie kieruje lekarz ubezpieczenia zdrowotnego – bezpośrednio po zakończeniu leczenia szpitalnego.

Uwaga: program dotyczy rozpoznania zasadniczego ICD10: R40.2

Jakie warunki musi spełniać pacjent, aby zakwalifikować się do programu

Pacjentów do programu kwalifikuje zespół terapeutyczny na podstawie:

skierowania i

1. kryteriów kwalifikacji: 

• od 6 do 8 punktów w skali Glasgow (GSC);
• pozostawanie w stanie śpiączki nie dłużej niż 12 miesięcy od urazu lub 6 miesięcy od wystąpienia śpiączki nieurazowej;
• stabilność podstawowych parametrów życiowych;
• stabilność oddechowa bez wspomagania mechanicznego;
• ukończony 18. rok życia w dniu przyjęcia;
• czas od zdarzenia wywołującego śpiączkę nie krótszy niż 6 tygodni.

Jak długo trwa leczenie w programie

O tym jak długo trwa leczenie decyduje zespół terapeutyczny. Czas leczenia w programie nie powinien być dłuższy niż 12 miesięcy od dnia jego rozpoczęcia. Jeśli jednak zespół uzna, że wydłużenie leczenia przyniesie pacjentowi korzyści zdrowotne, może wyrazić zgodę  na wydłużenie leczeniado 15 miesięcy.

Jeśli podczas leczenia w programie pacjent wymaga innego rodzaju leczenia przez więcej niż 5 dni, zespół terapeutyczny ocenia jego stan zdrowia i decyduje o kontynuacji leczenia.

Sprawdzenie efektów leczenia

Zespół terapeutyczny monitoruje efekty leczenia w przedziale:

• 180–210 dni oraz
• 330–360 dni

od dnia rozpoczęcia leczenia w programie.

Na tej podstawie zespół decyduje o zakończeniu lub kontynuacji leczenia, w tym o ewentualnym wydłużeniu leczenia.

Co po zakończeniu programu

Przez 3 lata po zakończeniu leczenia w programie, pacjent lub jego opiekun,  nie rzadziej niż raz w roku biorą udział w korespondencyjnym badaniu ankietowym, które ma monitorować efekty leczenia.

Leczenie pacjenta w stanie śpiączki obejmuje:

1. świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez lekarzy;
2. świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez pielęgniarki;
3. badania diagnostyczne zlecone przez lekarza;
4. leczenie farmakologiczne;
5. leczenie bólu;
6. leczenie spastyczności przy zastosowaniu toksyny botulinowej,
7. leczenie spastyczności przy zastosowaniu pompy baklofenowej:
   • wszczepienie pompy baklofenowej;
   • uzupełnianie pompy baklofenem;
8. leczenie objawów somatycznych;
9. opieka psychologiczna nad świadczeniobiorcą i jego rodziną;
10. rehabilitacja;
11. zapobieganie powikłaniom;
12. żywienie dojelitowe i pozajelitowe;
13. zaopatrzenie w wyroby medyczne konieczne do wykonania świadczenia gwarantowanego.

Źródło